Wraz ze wzrostem głębokości pogrążenia kompleksów skalnych rośnie intensywność przeobrażeń. Wyróżniamy w odniesieniu do metamorfizmu regionalnego trzy stopnie przeobrażenia: niski, pośredni i wysoki.

Często w literaturze odpowiadają im trzy strefy [1], [2], [3]: epizona, mezozona i katazona ( Rys. 1 ).

• Epizona to strefa niskich temperatur (od \( {100}{^o} \) C do \( {300}{^o} \) C) i ciśnienia statycznego, ale często również silnego ciśnienia kierunkowego, charakterystycznego dla głębokości 6-10 km. W tej strefie przeważa metamorfizm dyslokacyjny, niskotemperaturowy metamorfizm termiczny i metasomatoza. Typowe skały dla tej strefy to łupki krystaliczne (zob. Skały niskich ciśnień i temperatur (facja zieleńcowa i zeolitowa) ).

• Mezozona to strefa pośrednich temperatur ( \( {300}{^o} \) C do \( {500}{^o} \) C) i ciśnienia statycznego charakterystycznego dla głębokości 10 – 18 km. Nadal występuje silne ciśnienie kierunkowe. W dalszym ciągu silne są deformacje tektoniczne, coraz silniejsze są też zmiany chemiczne i mineralne. Dominującą rolę odgrywa metamorfizm regionalny oraz średniotemperaturowy metamorfizm kontaktowy i metasomatyczny. Typowe skały to gnejsy.

• Katazona to strefa najwyższych temperatur ( \( {500}{^o} \) C do \( {900}{^o} \) C) i ciśnienia hydrostatycznego charakterystycznego dla głębokości 18 – 30 km. Praktycznie nie ma już wpływu ciśnienia kierunkowego. Stopień przeobrażenia skał jest bardzo silny. Skały typowe dla tej strefy to eklogity (zob. Skały wysokich ciśnień i temperatur (facja granulitowa i eklogitowa)).